Jezus stał się dla nas “Więźniem miłości” pozostając z nami w Sakramencie Eucharystii, dlatego my odpowiadając na Jego miłość, aby pełniej zrealizować swoje powołanie, zachowujemy klauzurę papieską. Krata i mur są tylko symbolami naszego fizycznego oddzielenia od świata, nie jest to jednak oddzielenie duchowe. Nasze serca są otwarte na cierpienia i troski Kościoła i ludzi żyjących na całym świecie.
To oddzielenie jest bardzo pomocne w prowadzeniu życia kontemplacyjnego. Nie chodzi o to, by nie widzieć czy też nie być widzianą przez innych ludzi. Nie wstąpiłyśmy do klasztoru, by się ukryć przed światem, ale jedynie w tym celu, by w odosobnieniu i ciszy skupić się na tym, co jest najważniejsze – by mieć zawsze czas dla Jezusa, by być blisko Niego sercem i umysłem, i u stóp Jego Tronu z ufnością i miłością składać wszystkie sprawy współczesnego Kościoła i świata.
Św. Klara „żyła w ukryciu, ale jej życie stało się jawne”. Była ona jak światło, które wprawdzie „pozostawało zamknięte w murach klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie”. Takie jest właśnie nasze życie ukryte w Bogu! Ono ma promieniować na zewnątrz i ubogacać cały lud Boży.
Jesteśmy jak korzenie wielkiego drzewa. Korzeni nie widać, ale to dzięki nim drzewo rośnie, rozwija się i wydaje owoce. Nas także nie widać, ale to nasza modlitwa sprawia, że Kościół wzrasta, rozwija swoją działalność apostolską, rodzi wciąż nowe powołania i zdobywa dusze dla nieba.