Zakon w Polsce
Fundatorką Zakonu Klarysek od Wieczystej Adoracji w Polsce jest Służebnica Boża Matka Maria od Krzyża Morawska. 25 lipca 1866r. wstąpiła ona do wspólnoty Franciszkanek Najświętszego Sakramentu w Troyes. Pan Bóg posłużył się nią, aby zainicjować dzieło wieczystej adoracji w momencie, kiedy nasza Ojczyzna znajdowała się w trudnej sytuacji społeczno-politycznej, pozbawiona suwerennego bytu zniknęła z mapy Europy.
Matka Maria widziała ratunek dla Ojczyzny i Kościoła w Polsce w adoracji Najświętszego Sakramentu. Inspiracją były dla niej słowa Ojca św. Piusa IX wypowiedziane do o. A. Jełowickiego CR, że „Polska będzie zbawiona przez cześć Najświętszego Sakramentu.” W swych planach przeszczepienia kultu Eucharystii na ziemie polskie, znalazła gorące wsparcie zarówno u Założycieli jak i całej wspólnoty. Matka Maria od św. Klary osobiście czuwała nad jej formacją, starając się przede wszystkim przekazać młodej Polce ducha adoracji i dziękczynienia. 23 kwietnia 1871 roku na kapitule w Troyes podpisano pakt unii miedzy klasztorem macierzystym a powstającym na ziemiach polskich.
2 maja 1871r. w godzinach wieczornych siostry dotarły do Poznania. Pierwszym miejscem nowej fundacji stało się jednak Granowo w Wielkim Księstwie Poznańskim. Siostry przybyły tam za zgodą Księdza Prymasa abpa Ledochowskiego i dzięki pomocy finansowej rodziny Działyńskich, szczególnie hr. Cecylii. 12 maja 1871r. do Granowa dotarła grupa 7 sióstr pod przewodnictwem Matki Marii od Krzyża i rozpoczęła adaptację domu, udostępnionego przez Działyńskich do wieczystej adoracji. Mimo ubóstwa i licznych braków materialnych już 15 sierpnia 1871 r. poświęcono kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej. Powstająca fundacja napotykała jednak coraz większe trudności. Rodzina Działyńskich zaczęła wycofywać się z obiecanych zobowiązań i nie zamierzała przekazać siostrom praw własności do budynku. Dodatkowym bolesnym ciosem była niespodziewana i przedwczesna śmierć Matki Marii od św. Klary, Założycielki Zgromadzenia we Francji. Po 18 miesiącach pobytu w Granowie siostry musiały opuścić swój pierwszy klasztor na ziemiach polskich.
24 października 1872 r. przybyły do Gniezna, zamieszkały tymczasowo w przystosowanym do tego budynku kurii kanonickiej i tu kontynuowały swoją misję. Kaplica sióstr stała się duchowym ośrodkiem miasta gromadząc licznie wiernych pragnących modlitwy, zwłaszcza członków różnych bractw. Udało się nawet wydać siostrom niewielką broszurkę z tekstami pieśni ku czci Najświętszego Serca Bożego, autorką słów była s. Anuncjata Łada. Pieśni takie jak; „Kochajmy Pana’’, „Nazareński śliczny kwiecie’’ śpiewamy do dziś. Druga opracowana przez siostry książeczka o adoracji ukazała się już po wyjeździe sióstr. Zaczęto czynić starania zmierzające do budowy kościoła i klasztoru. Niedługo jednak trwała radość z rozpoczętego dzieła. Na skutek kulturkampfu siostry zostały zmuszone do opuszczenia Gniezna i Wielkopolski.
Schronienie znalazły tym razem we Lwowie, gdzie Kościół cieszył się względną swobodą. 18 listopada 1873r. do stolicy Galicji dotarło 10 sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na czele z niestrudzoną Matką Marią Morawską. Tam 13 września 1877r. przy ulicy Kurkowej 41 poświęcono kamień węgielny pod przyszły kościół i rozpoczęto budowę. 29 września 1889 r. po 12 latach kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa uroczyście konsekrowano. Stanowi on do dziś piękną perłę architektury i ozdobę Lwowa. W jego podziemiach (krypta chóru) spoczywa Fundatorka i Pierwsza Franciszkanka na ziemiach polskich Służebnica Boża Matka Maria od Krzyża Morawska.
Klasztor we Lwowie był prężnym ośrodkiem kultu eucharystycznego na całą Galicję i nie tylko. W 1910 roku siostry dały początek wieczystej adoracji w Kętach. W 1946r. ze względu na sytuację polityczną i zmiany granic po II wojnie światowej Franciszkanki Najświętszego Sakramentu zostały zmuszone do opuszczenia ukochanego Lwowa. Stąd rozprzestrzeniły się po całej Polsce i świecie. Obecnie istnieją 34 autonomiczne domy Klarysek od Wieczystej Adoracji (we Francji, w Austrii, w Stanach Zjednoczonych, w Indiach, w Bangladeszu, w Kazachstanie), w tym 8 domów w Polsce: w Bydgoszczy, Elblągu, Hajnówce, Kętach, Kłodzku, Pniewach, Słupsku i Ząbkowicach Śląskich.