Historia Zakonu
Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji powstał w połowie XIX w. we Francji, w czasie, kiedy tamtejszy Kościół Katolicki po rewolucji francuskiej przeżywał okres swego odrodzenia, które koncentrowało się wokół kultu Eucharystii i pobożności maryjnej. Do powstania tej wspólnoty przyczyniło się dwoje Fundatorów: o. Bonawentura (Jan Chrzciciel) Heurlaut i Matka Maria od św. Klary (Wiktoria Józefina Bouillevaux).
Jan Chrzciciel Heurlaut urodził się w 1816r. w skromnej wiejskiej rodzinie. Idąc za głosem powołania, wstąpił do seminarium duchownego w Troyes, gdzie w 1840r. otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce otrzymał zarząd parafią Maizieres, liczącą zaledwie 300 osób, w dużej mierze obojętnych dla spraw wiary. Pobudziło to gorliwego młodego proboszcza do wszczęcia wielu inicjatyw, mających na celu ożywienie życia religijnego powierzonych mu wiernych. Wtedy to zrodziła się w jego sercu myśl o utworzeniu żeńskiej wspólnoty zakonnej, która według pierwszych projektów miała zająć się prowadzeniem szkoły i wychowaniem młodzieży.
Do realizacji tego zamierzenia przyczyniła się w 1846r. córka wójta Maizieres – Wiktoria Józefina Bouillevaux. Do niej przyłączyły się wkrótce inne młode dziewczęta, tworząc w ten sposób wspólnotę, nazwaną początkowo przez ks. Heurlaut Siostrami Niepokalanego Poczęcia. Ponieważ Założyciele należeli do III Zakonu św. Franciszka, siostry prowadziły życie wspólne według duchowości franciszkańskiej. Kiedy w 1851r. ks. Heurlaut wstąpił do zakonu OO. Kapucynów (gdzie otrzymał imię o. Bonawentury), franciszkańska droga życia ewangelicznego nowej wspólnoty jeszcze bardziej się pogłębiła. O. Bonawentura od początku miał ogromne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. W tym też duchu kształtował pierwsze siostry. Zalecał im częstą, a nawet codzienną Komunię św., co wówczas nie było powszechną praktyką w Kościele. W Eucharystii widział najpewniejszą drogę do zjednoczenia z Bogiem i potężny środek oddziaływania apostolskiego.
Osobista pobożność eucharystyczna Założyciela przyczyniła się do nadania kierunku nowopowstałej wspólnocie. To wewnętrzne natchnienie zostało dodatkowo potwierdzone przez następujące zdarzenie: Gdy był jeszcze proboszczem, pewnego razu zimową porą o wieczornej godzinie, wypadło mu jechać do chorego z Przenajświętszym Sakramentem. Podczas drogi przez pokryte śniegiem pole bryczka nieznacznie zboczyła do rowu i ksiądz wypadł z niej. Wypadła również puszka z bursy i Hostia potoczyła się po śniegu. Przerażony kapłan stracił ją z oczu i daremne okazały się wszelkie poszukiwania. Wówczas ogromnie zmartwiony ukląkł na śniegu i w gorącej modlitwie wzywał Bożej pomocy. Uczynił również ślub, że gdy odszuka Najświętszy Sakrament, w duchu wdzięczności odda się Jego służbie i szerzyć będzie Jego cześć. Zaledwie ks. Heurlaut złożył swoją obietnicę, ujrzał w śniegu Hostię, podniósł Ją z radością i dokończył swoją podróż. Odtąd Eucharystia stała się wyłącznym celem jego życia.
Kult Najświętszego Sakramentu bliski był również sercu Józefiny. Odczuwała ona boleśnie osamotnienie, w jakim znajduje się Jezus ukryty w tabernakulum. Po ośmiu latach pobytu we wspólnocie Sióstr Niepokalanego Poczęcia, w 1854r. opuściła na zawsze rodzinne Maizieres i wraz z dwoma towarzyszkami zamieszkała w Paryżu. W krótkim czasie dołączyły się do nich kolejne kandydatki. W dniu ogłoszenia przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP (8 grudnia 1854r.), siostry uroczyście poświęciły się Niepokalanej i pod kierunkiem o. Bonawentury rozpoczęły rekolekcje przed obłóczynami. Tę datę uważa się za początek naszego Zakonu. 15 grudnia 1854r., podczas ceremonii obłóczyn, siostry przyjęły franciszkańskie habity i nowe imiona. Józefina stała się odtąd s. Marią od św. Klary, pierwszą przełożoną i mistrzynią nowicjatu.
W 1856r. nowa wspólnota podjęła tradycyjną formę kultu eucharystycznego, jaką była adoracja Najświętszego Sakramentu. Początkowo była to trwająca dzień i noc adoracja Pana Jezusa ukrytego w tabernakulum. W związku ze zmianą charyzmatu siostry przyjęły też nową nazwę – Franciszkanki Najświętszego Sakramentu. 15 lipca 1856r. wspólnota (licząca już 18 sióstr) przeniosła się do Troyes. Tam też w nowym klasztorze 1 sierpnia 1856r. rozpoczęto nieustającą adorację Jezusa-Hostii wystawionego uroczyście w monstrancji. Przywileju tej publicznej adoracji udzielił siostrom ówczesny biskup Troyes – ks. bp Piotr Ludwik Coeur.
Ostateczne sprecyzowanie celu Zgromadzenia w postaci wieczystej adoracji w duchu dziękczynienia źródła wiążą z następującym wydarzeniem: Podczas oktawy uroczystości Wniebowzięcia Maryi w 1855r. o. Bonawentura głosił kazania między innymi w kaplicy Pań od św. Michała, gdzie był wystawiony Najświętszy Sakrament. Ponieważ dzień wcześniej zachorował, wyszedł na ambonę nieprzygotowany, lecz po krótkim wahaniu treścią kazania uczynił słowa: „Deo Gratias”. W improwizowanej, płomiennej mowie mówił o dobrodziejstwach, które Bóg nieustannie zsyła na ludzi oraz o konieczności dziękczynienia z Jezusem i przez Jezusa obecnego w Eucharystii. Wśród słuchających „przypadkowo” była Matka Maria od św. Klary, którą słowa kazania poruszyły tak bardzo, że następnego dnia zwróciła się z prośbą do o. Bonawentury, aby pozwolił siostrom adorować Najświętszy Sakrament w duchu dziękczynienia. W odpowiedzi Ojciec wyznał, że tego właśnie pragnął „gdyż nic bardziej nie rani Serca Jezusa jak niewdzięczność.” W tym też duchu M. Maria od św. Klary kształtowała swe siostry. Sama mawiała: „Gdy jesteśmy na adoracji, powinnyśmy wyzuć się z siebie, zapomnieć o sobie i przemienić się w dziękczynienie. Jesteśmy bowiem hostiami dziękczynienia”. Biskup Troyes aktem z dnia 2 stycznia 1858r. zatwierdził dziękczynienie jako główny cel adoracji.
Pragnąc poświęcić się całkowicie czci Najświętszego Sakramentu, wspólnota przyjęła formę życia kontemplacyjnego, rezygnując z zewnętrznej działalności apostolskiej. Uznano również potrzebę wprowadzenia klauzury, jako strażniczki życia oddanego przede wszystkim modlitwie. Wszystko to wiązało się ściśle z koniecznością opracowania Konstytucji zakonnych, dyrektorium i ceremoniarza. Dekretem Pochwalnym z dnia 26 września 1868r. ówczesna Kongregacja ds. Biskupów i Zakonników zatwierdziła oficjalnie Franciszkanki Najświętszego Sakramentu, jako nową rodzinę zakonną w Kościele powszechnym, oraz dokumenty prawne regulujące sposób jej życia.
Dnia 29 czerwca 1912r. na mocy dekretu papieża Piusa X siostry polskie przyjęły Regułę Zakonu św. Klary, zatwierdzoną przez papieża Urbana IV i oficjalnie przeszły z III do II Zakonu Franciszkańskiego. Klasztory francuskie dokonały tej zmiany 3 lipca 1969r. W celu podkreślenia w samej nomenklaturze kontemplacyjnego charakteru zgromadzenia, w 1970r. siostry zmieniły dotychczasową nazwę, zastępując ją nową, aktualnie stosowaną – Mniszki Klaryski od Wieczystej Adoracji. Na mocy dekretu Stolicy Apostolskiej z 3 grudnia 1984r. wszystkie klasztory Klarysek od Wieczystej Adoracji na świecie przyjęły Regułę św. Klary, zatwierdzoną w 1253r. przez papieża Innocentego IV.